Door de ogen van een kind
Mijn ouders hebben mij exact de juiste naam gegeven. In het oorspronkelijke Grieks betekent Sebastiaan namelijk ‘nieuwsgierig en gedreven’. Dat is inderdaad wie en wat ik ben. Het komt ook terug in mijn werk als vrijwillig leidinggevende bij de Scouting.
Per slot van rekening moeten we allemaal met elkaar samenwerken.
Op mijn veertiende werd ik lid van de Scoutingvereniging en na mijn achttiende ben ik doorgestroomd als leider. Scouting heeft nog altijd het imago van het leggen van knopen en fikkie stoken. Hoewel we beide inderdaad doen, omvat het veel meer dan dat. Onder de vlag van het leren van survival skills, gaat het vooral om samenwerken en meedoen.
Onze vereniging heeft jeugdleden van vijf tot achttien jaar. Momenteel geef ik, samen met vier anderen, voor het derde jaar leiding aan de leeftijdsgroep tussen elf en vijftien jaar. In die jaren zie je enorm veel ontwikkeling, niet alleen bij de kinderen individueel, maar ook in de groepsdynamiek. Het boeit mij om die verandering te observeren en om daar mijn steentje aan bij te dragen. Want het ligt grotendeels aan het leidingteam of een groep hecht wordt of niet. Je wilt de oudste motiveren om de jongste op sleeptouw te nemen en je probeert de jongste zelfvertrouwen te geven.
Als scoutingleider heb ik twee gezichten. Wie goed meedoet in de groep en niet de boel loopt te saboteren, heeft het heel leuk met mij. Dan ben ik joviaal, maar er is ook een duidelijke grens. Wie daar overheen gaat krijgt te maken met een vrij starre en directe Sebastiaan. Het blijven pubers per slot van rekening. Maar het scheelt dat ik ze alleen de zaterdagmiddag onder mijn hoede heb.
Het is voor ons belangrijk om open te staan voor andere mensen. Ook als je met iemand geen match hebt. En bij kinderen kun je daarin vanaf een jaar of twaalf een verdieping aanbrengen. Namelijk: ook wanneer je het niet kunt vinden met iemand, kan je die ander toch respecteren. Per slot van rekening moeten we allemaal met elkaar samenwerken.
Het is mooi om te zien hoe kinderen de wereld ervaren. De jongste groep kun je nog meenemen in een droomwereld die voor hun reëel is. Als ik een verhaal neerzet dat we naar de Noordpool gaan, dan zijn ze daar ook echt. Door de ogen van een kind ziet de wereld er anders uit dan door mijn 26-jarige ogen. Ik ben net zo nieuwsgierig naar mijn eigen visie als naar die van hen. Ik heet niet voor niets Sebastiaan.
Wat is jouw uitdaging?
Laat het ons weten