Hoezo hoogtevrees?
Ik ben niet gek op risico’s en behoud graag de controle. Er is dus nogal wat waar ik liever met een grote boog omheen loop. Zoals hoogtes. Een keukentrapje gaat nog net, maar iets met meer dan vier treden kan al een uitdaging zijn.
“Dit doe ik toch maar mooi”
Mijn ultieme overwinning op mijn hoogtevrees behaalde ik tijdens een vakantie naar IJsland. In dit prachtige land kun je heel veel gave dingen doen. Maar ja, lang niet alles is binnen mijn bereik. Althans, dat dacht ik. Zo wilde ik heel erg graag ijsklimmen op een gletsjer. Dat is echt extreem ver weg van mijn comfortzone. Maar wanneer ben je nu in IJsland en kun je zo’n unieke ervaring opdoen? Dit moest gewoon!
Dus schraapte ik al mijn moed bij elkaar terwijl ik mijzelf in de uitrusting hees. Natuurlijk heb ik van tevoren uitgezocht dat onze gids zeer ervaren is. Ik moet er per slot van rekening wel op kunnen vertrouwen dat hij precies weet hoe hij een veilig ijsanker maakt, zodat je goed gezekerd bent. Zoals viel te verwachten was ik bloedzenuwachtig toen ik op die gletsjer stond en nog een heel stuk naar beneden moest. Ik haatte mijzelf en was het liefst weggerend, maar ja, ik had al betaald. Toch kon ik door mijn angst heen zien hoe bijzonder deze expeditie was en kon ik genieten van het uitzicht en de ervaring. Regelmatig ging het door mij heen: ‘dit doe ik toch maar mooi’. Alleen staat mijn vriend op bijna geen enkele foto, omdat ik dat echt niet durfde.
Ondanks de angst van het moment, komt in deze ervaring het beste in mijzelf naar boven. Het is een zoete overwinning, omdat ik iets doe waarvan ik dacht dat ik het niet kon. Op het moment zelf kan ik er misschien nauwelijks van genieten, maar met name achteraf – als de angst niet meer meespeelt – geeft de herinnering mij een enorme kick. Ik heb mijn grenzen verlegd en dat voelt fantastisch. En ik heb iets machtigs ervaren dat ik voor geen goud had willen missen.
Nu is het niet zo dat ik mijn hoogtevrees voor altijd heb bedwongen. Dat zit nu eenmaal in mij. Ik denk bijvoorbeeld niet: goh, het is weer half jaar geleden dat ik iets spannends heb gedaan. Het wordt weer hoog tijd. Maar deze ervaring heb ik in de pocket. Niemand neemt mij die meer af en iedere keer als ik erover vertel, voel ik mij trots. Toch ga ik thuis nog steeds niet een ladder op.
Wat is jouw uitdaging?
Laat het ons weten